Na obecny system emerytalny w Niemczech składają się trzy filary:
Pierwszy filar ma charakter podstawowy, jest obowiązkowy i powszechny. Świadczenie wypłacane jest na podstawie wcześniejszego wkładu w postaci składek odprowadzanych w okresie aktywności zawodowej.
Drugi filar stanowi uzupełnienie, konstytuowany jest przez zakładowe systemy emerytalne - Betriebsaltersvorsorge (BAV). Ich funkcjonowanie określone jest odpowiednimi przepisami, ale to pracodawcy decydują o ich stworzeniu. Jest to dobrowolna warstwa systemu emerytalnego.
Trzeci filar również nie jest obowiązkowy, ma charakter prywatny. Polega na gromadzeniu środków pieniężnych przez pracownika, który ma do dyspozycji: produkty ubezpieczeniowe i bankowe, papiery wartościowe lub produkty funduszy inwestycyjnych, a także kapitał rzeczowy.
Do niedawna wiek emerytalny w Niemczech wynosił 65 lat, jednakże Bundestag przyjął ustawę przewidującą, że od 2012 roku na emeryturę będą mogły przechodzić osoby, które ukończyły 67 lat. „50 lat temu po przejściu na emeryturę pobierano świadczenia przez średnio 10 lat. Obecnie ludzie żyją znacznie dłużej, a okres pobierania emerytury wydłużył się do 17 lat, zaś w 2030 roku wzrośnie o kolejne trzy lata.
Obecnie na jednego emeryta przypada 3,2 pracujących, w 2030 roku ten stosunek wyniesie 1: 1,9 Zamykanie oczu przed tymi zjawiskami nie byłoby mądre. Musimy działać”, tłumaczył decyzję władz ówczesny wicekanclerz Franz Muentefering. Nowe rozwiązania legislacyjne obejmą obywateli urodzonych w 1947 roku i młodszych. Wyjątkiem są osoby, które płaciły składki na ubezpieczenie emerytalne przez 45 lat, będą one mogły przejść na emeryturę po ukończeniu 65 lat. Ponadto, niemiecki rząd wdraża program wspierania aktywności zawodowej seniorów. Dla bezrobotnych w wieku powyżej 50 lat, którzy podejmą pracę za niskie wynagrodzenie, przewiduje się dodatek z budżetu państwa. Obecnie pracuje jedynie 45% obywateli z grupy wiekowej 50- 65 lat.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen